پرت و پلا

چند وقت پیش، همان موقع که موضوع خلیج فارس داغ بود، از طرف ضمیمه ی "خردنامه" ی همشهری به من گفته بودند مقاله ای درباره ی "آفات وبلاگ" وبلاگ بنویسم تا اگر خوب بود چاپ کنند.
من از نوشتن عذرخواهی کردم. هم نویسنده ی خوبی نیستم، هم به نظرم آمد کل ضمیمه شاید خیلی "ضد وبلاگی" باشد و به نحوی در دام نخواسته بیافتم. در عین حال آن موقع چیزهای زیادی به فکرم نیامد که "آفات وبلاگ" محسوب شوند.

ولی راستش را بخواهید، مدتیه به این نتیجه رسیدم که این درست نیست، و واقعا وبلاگ نوشتن پیامد های منفی قابل توجهی هم دارد. مهمترین آن به نظرم اینه که تقریبا غیر ممکنه که مطلبی بنویسی و به کسی بر نخورد. مخصوصا وقتی تعداد خوانندگان (آنهایی که از آشنایان هم هستند( زیاد میشود. اکثر مواقع هم طوری هست که یک مطلبی نوشتی کاملا نامربوط به مسایل دیگران، و یک مشاهده یا عقیده یا داستان کاملا شخصی، و وقتی آن را مینوشتی اصلا هیچ کس یا موضوع خاصی تو فکرت نبوده. ولی باز کسی پیدا میشه که، احتمالا به دلیل شباهت آن مطلب با اتفاقی که برای آن شخص افتاده، فکر میکنه مطلب در باره ی اونه و به هر حال بهش بر میخوره.
به همین دلیل شاید هفتاد درصد مطالبی که میخواهم بنویسم را نمینویسم و آنهایی را هم که مینویسم یک ساعت قبلش فکر میکنم که آیا هیچ کسی ممکنه چیزی تو این مطلب بخونه و بهش بربخوره یا نه.
ولی باز هم با این حال به یکی بر میخوره. و این از نظر من بزرگترین آفت وبلاگه. همینجا شاید بهترین وقت باشه برای اینکه این رو هم بگم که من هیچوقت هیچ مطلبی رو میان سطور و غیر مستقیم درباره ی کسی نمینویسم، و اگر چیزی درباره ی کسی باشد کاملا واضح است. اگر چیزی بیشتر از آن در مطلب دیدید مطمئن باشید که درباره ی شما نیست و به خودتان نگیرید. از گفتن این مطلب هم به همون اندازه بدم میاد که از توضیح دادن درباره ی نقاشی بدم میاد. ولی حالا که گفتم.

* * *
امروز با یکی از بچه های دانشگاه صحبت میکردم، دانشجوی دکترا است و قبلا آمریکا بوده. برایش مشکلات مهاجرتی از آمریکا پیش آمده و مجبوره بعد از دو سال اینجا بودن برگرده آمریکا. یکی از بدترین سناریو ها است واقعا. وسط برنامه ی دکترا، بدبختی پیدا کردن دانشگاه دیگر در آنجا و منتقل کردن، اسباب کشی، عوض شدن شهر و محیط. واقعا ناراحت شدم. خودش هم مسلما ناراحت بود ولی در عین حال گفت زندگی همینه ، قرار نیست همیشه همه چیز بر وفق مراد باشه.
خیلی خوشم اومد چون دقیقا این حرف من است، حتی فکر کنم چندین بار قبلا خودم عین همین حرف رو به دیگران هم زدم. attitude من هم نسبت به زندگی چند سالی است که دقیقا همین بوده، و واقعا سعی کرده ام از مشکلات استقبال کنم. به نظر خودم هم واقعا نسبت به قبل که این attitude را نداشتم خوشحال تر و راحت تر هستم، حتی در مواقع سخت.

* * *
گرامافون با آهنگ آرش، از آرش سوئدی آپدیت شد. به این میگن Europop ایرانی!!! آهنگ تمیزی است، و نمیخواد بیشتر از چیزی که هست باشد . یک پاپ خیلی ساده و straightforward. اونهایی که پاپ گوش نمیکنند خوب از این هم خیلی خوششان نمیاید، و قرار هم نیست که بیاید. ولی دست کم مینیمم چیزی رو که یک آهنگ معمولی که اینجا از رادیو پخش میشه (و حتی شاید محبوب هم بشه) باید داشته باشه رو داره، چیزی که معادل های پاپ لس آنجلسی ایرانی هنوز ندارند و بازم احتمالا به ضد ایرانی بودن متهم میشم. این خانم Helena هم که تو این آهنگ همراهی میکنه آرش رو به نظرم از هر vocalist پاپ ایرانی ای که شنیدم، بهتر میخونه. ایرانی هم نیست. صدایش خش قشنگی داره و نت های بالا رو هم میتونه تمیز اجرا کنه. نمیگم نابغه یا پدیده است، هیچ فرقی هم با هزار تا مشابه دیگر که پاپ خارجی میخوانند نداره، ولی همین اش هم ما نداریم (دست کم تو لس آنجلس) یا اگر داریم هیچ وقت آهنگ هایی که قابلیت هاشون رو نشون بده (بدون چهچه زدن و فریاد کشیدن) نخوانده اند. آنهایی هم که تک و توک آمده اند، به دلیل بازار مزخرف صنعت موسیقی ایرانی تو لوس آنجلس، که ظاهرا تنها دموگرافی آن راننده کامیون ها هستند، به سرعت فراموش شدند. (یک آهنگ شندیم چند سال پیش از خواننده ای به اسم فیروزه، که واقعا خوب بود، ولی دیگه پنداری دود شد رفت هوا).

آها در ضمن این رو هم قبول دارم که سلیقه ها فرق میکنه، و صد البته قرار نیست همه از چیزی که من دوست دارم خوششون بیاد یا برعکس، ولی متاسفانه سیستم موسیقی ایرانی در خارج طوری بنا شده که تقریبا فقط یک سلیقه ی خاص (یا چند نوع سلیقه ی معدود) رو ارضا میکنه. البته این داره عوض میشه به آرامی.