این روزها کمتر چیزی پیدا میشه که در موردش یه آهنگ رپ فارسی نخونده باشند، یکی از باحال ترین آهنگهایی که درباره موضوع غیر منتظره شنیدم آهنگ «عمو کریس» از شاهین نجفیه. بگوشید. در ضمن شاهین نجفی هم یکی از کسایی که کاملا صدای خودش رو داره و شنیدن آهنگای دیگه اش رو هم پیشنهاد میکنم (مثلا «فحش بده» یا «ما آخر خطیم») البته یه خورده زیاد گوش کردن اش آدم رو شاید اذیت کنه (صداش رو نرو میره بعد از یه مدت).

در هر ژانری هر از چند گاهی اثری بیرون میاد که بنیاد اون ژانر رو قوی تر میکنه و مهمتر از اون جایی برای اراجیف بافتن منتقدانی که در هر مقاله باید چند بار از کمله «ژانر» استفاده کنند نمیگذاره. آلبوم 24 از بهرام یک همچین اثریه؛ اگر اینترنت پرسرعت ندارید و نمیتونید همه آهنگاش رو بشنوید حتما آهنگ« اینجا ایرانه» رو امتحان کنید. به این میگن هیپ هاپ با آهنگ و مضمون کاملا بومی. احترام.

اصولا ستون جایزالکتک ها رو خیلی دیر به دیر به روز میکنم، یعنی اینکه بدانید گناه هایی که موجب جایزالکتک بودن میشه چقدر سنگین هستند. آخرین گروه از افراد جایزالکتک شاعران (و یا «ترانه سرایان») ای هستند که با «حنجره» و «پنجره» قافیه میسازند. البته صرف شاعر و به خصوص «ترانه سرا» بودن شما رو به گروه جایزالکتک ها خیلی نزدیک میکنه ولی این چنین قافیه ساختن بالاترین مقام گروه رو نصیب شما میکنه.