فکر کنم اولین دفعه هایی که روی کامپیوترم کلیپ ویدیویی دیدم موقعی بود که سی دی دایره المعارف انکارتا (احتمالا انکارتا ۹۵ یا ۹۶) رو گرفته بودم. کلیپ ها ش فکر کنم از چند ثانیه بیشتر نبود و هنوز هم یادم نیست چه کلیپ هایی بودند. فقط یادمه که هر چی مقاله در باره ایران داشت رو خونده بودم (دو سه تا بیشتر نبودند) و همچنین مقاله اش درباره موسیقی رپ رو یادمه که یه کلیپ صوتی هم از آهنگ The message مال Grandmaster Flash توش بود که هی گوش میکردم:

Don't push me I'm close to the edge ... I'm trying not to lose my head"

به هر حال، بنده اصلا نمیدونستم که انکارتا هنوز وجود داره ولی امروز با خوندن خبر اینکه انکارتا داره تعطیل میشه کمی تا قسمتی نوستالژیک شدم. تعطیلی انکارتا رو به همه کسایی که باهاش خاطره دارند تسلیت میگم!!

چند روز پیش این آهنگ «من یک راکرم» رو شنیدم.

اول اش برام خیلی جالب بود، به دلیل اینکه از شعر آهنگ این طور به نظر میومد که تا حدودی حالت طعنه آمیز داره، و اصولا چطوری یه گروهی میتونه یه آهنگ راک به این سبک به فارسی بخونه و خودش رو خیلی جدی بگیره؟ ولی بعد از یک خورده (فکر کنم بعد از اونجایی که شعر میگه «اگه میخوای یه راکر باشی ... آزاده بودن رو یاد بگیر»{!!} ) فهمیدم که مثل اینکه اینها اصلا هم قصد طعنه ندارند و ظاهرا خیلی خودشون رو جدی تر از اینها گرفتند. همون موقع میخواستم یه چیزی بنویسم ولی بعد گفتم بیخیال.
دیروز ولی آهنگ جدید زدبازی رو شنیدم، و دوباره به فکر طعنه زدن به خود و جدی گرفتن خود افتادم. اگه وقت دارید قسمت دوم آهنگ («علت دوام مون .... ملت جوادمون ...») رو بشنوید تا منظورم رو بفهمید و اونوقت مقایسه کنید با آهنگ قبلی.
البته خدا میدونه که زد بازی هم لزوما اسوه ی فروتنی نیست ... ولی طعنه زدن به خودشون در این آهنگ کاملا دلچسب بود. اصولا با توجه به اینکه خیلی از این مقولات (مثل سبک های موسیقی) در فرهنگ ما چیز نوپا و نسبتا جدیدی هست، در عین حال که خوبه ملت «کارشون»رو جدی بگیرند ولی وقتی «خودشون» رو زیاد از حد جدی میگیرند نتیجه اش به جای اینکه جدی باشه بیشتر کمیک میشه.

در ضمن بهترین کاری که زدبازی کرد به نظر من پیدا کردن یه دختر بود که تو آهنگ ها همراهی شون کنه. قمست هایی که صدای دختر هست کاملا آرامش بخشه (به جز بعضی وقتا که گام خیلی بالا میره). پیدا کردن صدای ایرانی که کیفیت لطیف و «سماوی» (ethereal) داشته باشه کار سختیه ...

اگر حال دارید ویدیوی این خانم «متخصص نوروز» را در شوی یکی از کانال های محلی شبکه nbc نگاه کنید که درباره هفت سین بیننده را آگاه میکند. به راستی که ما هم چیزهای جدیدی یاد گرفتیم و از سال بعد سوهان عسلی را هم به هفت سین تخیلی مان اضافه خواهیم کرد.

وبلاگ پروژه ۳۰۰ رو با چند تا پست جدید به روز کردم. یکی اش در مورد سری انیمیشن جدیدی به اسم «آتش عشقه» که قراره بر اساس داستانهای مولوی ساخته بشه و چند روز پیش به طور اتفاقی پیداش کردم.

هر از چند گاهی یه آدمی میبینی که انقدر خداست میخواهی که سرت رو بکوبی به دیوار و گریه کنی. جناب سوتو (استو کمپبل) استرالیایی یکی از این ابرخداوندگاران است. این کمیک نگار/برنامه نویس/انیماتور کمیک آنلاینی راه انداخته که کاملا بی نظیر و نوآورانه است. میتوانم تصور کنم در آینده ی نسبتا دور همه کمیک ها اینطوری عرضه شوند ...