دو آهنگ تامل برانگیز

چند روز پیش این آهنگ «من یک راکرم» رو شنیدم.

اول اش برام خیلی جالب بود، به دلیل اینکه از شعر آهنگ این طور به نظر میومد که تا حدودی حالت طعنه آمیز داره، و اصولا چطوری یه گروهی میتونه یه آهنگ راک به این سبک به فارسی بخونه و خودش رو خیلی جدی بگیره؟ ولی بعد از یک خورده (فکر کنم بعد از اونجایی که شعر میگه «اگه میخوای یه راکر باشی ... آزاده بودن رو یاد بگیر»{!!} ) فهمیدم که مثل اینکه اینها اصلا هم قصد طعنه ندارند و ظاهرا خیلی خودشون رو جدی تر از اینها گرفتند. همون موقع میخواستم یه چیزی بنویسم ولی بعد گفتم بیخیال.
دیروز ولی آهنگ جدید زدبازی رو شنیدم، و دوباره به فکر طعنه زدن به خود و جدی گرفتن خود افتادم. اگه وقت دارید قسمت دوم آهنگ («علت دوام مون .... ملت جوادمون ...») رو بشنوید تا منظورم رو بفهمید و اونوقت مقایسه کنید با آهنگ قبلی.
البته خدا میدونه که زد بازی هم لزوما اسوه ی فروتنی نیست ... ولی طعنه زدن به خودشون در این آهنگ کاملا دلچسب بود. اصولا با توجه به اینکه خیلی از این مقولات (مثل سبک های موسیقی) در فرهنگ ما چیز نوپا و نسبتا جدیدی هست، در عین حال که خوبه ملت «کارشون»رو جدی بگیرند ولی وقتی «خودشون» رو زیاد از حد جدی میگیرند نتیجه اش به جای اینکه جدی باشه بیشتر کمیک میشه.

در ضمن بهترین کاری که زدبازی کرد به نظر من پیدا کردن یه دختر بود که تو آهنگ ها همراهی شون کنه. قمست هایی که صدای دختر هست کاملا آرامش بخشه (به جز بعضی وقتا که گام خیلی بالا میره). پیدا کردن صدای ایرانی که کیفیت لطیف و «سماوی» (ethereal) داشته باشه کار سختیه ...