یکی دو سال پیش یک فیلم از ترکیه رو دی ور دی دیدم به اسم اوزک. فیلم خوبی بود به خصوص اینکه خیلی از فضا ها شبیه فضاهای ایران بود با این تفاوت که کیفیت فیلمبرداری و خود فیلم بهتر از هر فیلم ایرانی بود که دیده بودم. خیلی از صحنه ها مثل نقاشی بودن و کلا از دیدن فیلم لذت بردم. امروز از طریق زیگزاگ یک سری عکس از نوری بیلگه جیلان دیدم که به محض دیدنشون یاد فیلم اوزک افتادم و همونطور که حدس میزدم عکس ها و اون فیلم کار یک نفر بودن. حتما اگر عکس ها رو ببینید(+ + + + + +) منظورم رو از سینماتیک و نقاشی-وار بودن صحنه ها متوجه میشید. خوشبختانه با پیدا کردن سایت رسمی اش با بقیه فیلم هایش هم آشنا شدم که اگر بتونم اینجا گیرشون بیارم حتما سعی میکنم ببینمشون. از هنرمندهایی که انقدر صاحب سبک منحصر به فرد هستند واقعا خوشم میاد. کسی که کارهایش را در دو رسانه کاملا متفاوت (فیلم و عکس) ببینی و انقدر «امضای» قابل شناختی روی کارهاش باشه که بلافاصله بفهمی این دو کار یک نفر هستند ...

قسمت جدید «این ور آب» حاضره. یه جورایی ادامه قسمت قبلیه.

چند تا طرح جدید هم به مغازه اضافه کردم که خودم خیلی دوستشون دارم و در ادامه مطلب میتونید ببینید.

داشتم گزارش نامزدهای اسکار رو رو سی ان ان پایپلاین نگاه میکردم. (سی ان ان پایپلاین کانال اینترنتی سی ان ن است که به طور کلی مجری ها و برنامه هایی جدا از کانالهای تلویزیونی اش داره و امروز تمام روز مجانیه).
مجری برنامه داشت با یک منتقد فیلم درباره نامزدها صحبت میکرد. یه چیزی که برای جالب بود برخورد کاملا مثبت منتقد بود. یعنی هیچ کاری نداشت که چه کسایی نامزد نشده اند (مطمئنا کسایی بودن که او دوست داشته نامزد بشن و نشده اند) و فقط و فقط درباره نامزدهایی که انتخاب شدن صحبت میکرد و کلا خیلی برخورد مثبتی داشت (کاملا فاز مثبت میداد). داشتم فکر میکردم که اگه یه کانال ایرانی بود و با یه منتقد ایرانی صحبت میکردند احتمالا نصف (یا تمام) بحث رو اختصاص میدادند به فیلمهایی که نامزد نشده اند و غر زدن و شاکی بازی درآوردن. خود من هم اولین چیزی که با دیدن نامزد ها به ذهنم رسید شاکی شدن از نامزدی برات در بخش فیلمنامه بود که به نظرم نامزدی خیلی مسخره ای اومد. یعنی اول به جنبه منفی قضیه فکر کردم تا اینکه مثلا به نامزی دیکاپریو در «الماس خونی» فکر کنم که به نظرم خیلی نامزدیه خوبیه. کلا این تفکر منفی یه جورایی تو خونمونه و حرف نمیزنیم مگه اینکه چیز منفی بخوایم بگیم. شاید بعدا در کمیک ها بیشتر بهش بپردازم.

قسمت جدید «این ور آب» هم در اومد. خوشبختانه احساس میکنم دارم بیشتر به چیزی که میخوام این کمیک استریپ باشه نزدیک میشم. مثل همیشه تو زیگزاگ میتونید بخونید اش. شخصیت های اینور آب هم ایندفعه معرفی شده اند که حتما پیشنهاد میکنم با اونها آشنا بشید.
در ضمن بزرگمهر حسین پور هم از این هفته برای زیگزاگ قراره کمیک استریپ بفرسته و امیدوارم زیگزاگ به مرجع اصلی و معتبر وب-کامیک های ایرانی تبدیل بشه.

خیلی وقت پیش چند تا مطلب نوشته بودم (+ +) درباره افراد جایزالکتک. این خانم مصاحبه گر شاید هنوز کاملا وارد اون دسته نشده باشه، ولی خیلی خیلی نزدیکه. آخـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــی
(توضیح: لینک به فیلم 35 دقیقه ای از یک مصاحبه با آلک کارتیو کارگردان موزیک ویدیو های ایرانی است )

شوی لباسی چند روز پیش در تهران برگزار شد به اسم «زنان سرزمین من» . همزمان در سالن بغلی شویی بود به اسم «زنان سرزمین اونها». نمیدانم شما کدومش رو دیدید.

ظاهرا پیدا کردن کارتون های قدیمی روی اینترنت و گذاشتن لینک آنها در اینجا داره به یه قسمت ثابت این وبلاگ تبدیل میشه. ایندفعه چند قسمت از کارتون پرفسور بالتازار رو پیدا کردم (برای پایداری یوتیوب صلوات). میتونید همه رو اینجا ببینید. این یکی هم اولین قسمت کارتون های پرفسور بالتازاره، جالبه که اون موقع پرفسور ریش و موی قرمز داشته و همچنین تکنیک تصویربرداری این کارتون هم خیلی جالبه (تغییر رنگ صفحه ناشی از [فکر میکنم] تغییر نور اتاق موقع گرفتن هر تصویر از کاغذی که نقاشی روی آن کشیده شده به طرزی دوست داشتنی قدیمی و آماتوریه)

یک چیز خیلی جالب که چند وقته بهش توجه کردم اینه که هر از چندگاهی طی چند روز پشت سر هم اتفاقهایی برام پیش میاد که به هم ربط دارند. مثلا وقتی یک کلمه یا مفهمومی که قبلا معنی اش رو نمیدونستم رو یاد میگیرم بلافاصله روزهای بعد به صورت کاملا اتفاقی با مواردی روبرو میشوم که به اون کلمه یا موضوع ربط دارند.

با این مقدمه میخوام درباره بازی جدید یوبیسافت که قرار امسال بیاد بیرون بنویسم. اسم بازی assassin's creed هست و توسط همان تیمی ساخته شده که سه گانه جدید prince of persia رو ساختند که یکی از بازی های مورد علاقه من هست.

یکی از مساله هایی که برام جالب بوده تصویرسازی زنها و دخترها توسط کارتونیست های ایرانی در قبل و بعد از انقلابه. قبل از انقلاب مجله هایی مثل توفیق (یا حتی روزنامه های معمولی)‌ رو که نگاه میکنی پر است از کارتون ها و نقاشی های دختران جذاب و سکسی. بعد از انقلاب، طبیعتا این قسمت از تصویر سازی ایرانی به طور کلی از نشریات محو شد ...

تو مطلب قبلی یادم رفت بگم. برای دریافت shipping مجانی باید موقع checkout از این کد استفاده کنید: FREESHIPPING07.
با وارد کردن این کد هزینه پست به طور خودکار از مقدار کل خریدتان کم میشود.
* * *
امروز بابک یه سایت جالب بهم نشون داد که قبلا ندیده بودم: جوادها.کام ... قسمت تلویزیون اش اگه برین بعضی از کلیپ هاش بامزه هستند.

اول اینکه قسمت سوم "این ور آب" در اومد. در مجموع اگه راجع به این کمیک استریپ ها نظر یا پیشنهادی دارید لطفا در همان صفحه بنویسید.
دوم اینکه تا آخر ژانویه هزینه پست (shipping) برای مشتری های فروشگاه لگوماهی مجانی هست، یعنی پول پست برای خریدتان لازم نیست بدهید.
در ضمن یه چیز دیگه، این bebin.tv خیلی چیز باحالیه (متاسفانه بدون اینترنت پرسرعت بهتره از خیرش بگذرین).

نمیدونم چند نفر از خوانندگان از طرفداران فعلی یا سابق کشتی کچ هستند. یادمه سالهای اول که از ایران خارج شده بودیم (حدود پانزده سال پیش) و تازه برنامه های تلویزیون های خارجی رو میدیدیم یکی از چیزایی که برامون جذابیت داشت کشتی کچ بود. اون موقع هنوزWWF (که دیگه الان WWE شده) زیاد بزرگ نشده بود و کشتی کچ های خیلی آماتوری از تلویزیون پخش میشد و ما هم نگاه میکردیم.
بعد که WWF آمد، یکی از شخصیت ها (کشتی گیرا) شون یه بابای ایرانی بود که اسمش رو گذاشته بود شیخ آهنی. نمادهای ایرانی رو با نمادهای عربی بدجوری قاطی کرده بود و یه چیز عجیب غریبی از توش در آورده بود. با یه پرچم تغییرداده شده ایران و چفیه عربی و کت و شلوار میامد و با «الله اکبر» و «یا محمد» وارد تشک میشد. کلا جزو شخصیت های منفی بود و ما که همیشه به خاطر اینکه خودش رو مثل عربها درست میکرد ولی میگفت ایرانی هست از دستش شاکی بودیم.

هر چقدر هم درباره کریسمس بین ایرانی های اینجا اختلاف نظر باشه تقریبا همه سال نو میلادی بالاخره یه کاری میکنند. قسمت دوم اینور آب هم با همین موضوع روی زیگزاگه، بروید و بخوانید و اگر نظری دارید همانجا بنویسید.