شروع تازه

خوب، بالاخره لپتاپ گرامی، یا بهتر بگم هاردش، بعد از یکی دو هفته ناله به رحمت ایزدی پیوست. امروز صبح دیگه هر کاری میکردم روشن نمیشد لپتاپ و فهمیدم که دیگه کار تمومه.

با توجه به اینکه همه ی کارهام (نقاشی هام، پروژه های مشتری هام، و یه سری کار های درسی ام) روی کامپیوترم بود، میتونست فاجعه باشه. ولی خوشبختانه، هفته ی پیش که سر و صداهای عجیب غریب شروع شد چنین سرنوشتی رو پیش بینی میکردم، برای همین طی دو سه روز سعی کردم از فایلهای مهم ام backup بگیرم. backup گرفتن 40 گیگ مزخرفات هم - با یه سی دی رایتر معمولی - کار اصلا آسون یا لذت بخشی نیست. برای همین قید خیلی از چیز ها رو زدم. مثل نزدیک 20 گیگ موزیکی که داشتم. البته خیلی مهم نیست و باز میشه دانلود کرد، به جز چند تایی که خودم ساخته بودم و یادم رفت کپی کنم.

همچنین دسکتاپم رو هم یادم رفت کپی کنم، و احتمالا چیزای نسبتا مهمی توش بوده که الان یادم نیست. تنها چیزی که یادمه اونجا بود یه نقاشی بود که ماه پیش دو سه هفته روش کار کرده بودم، که خوب نابود شد.

ولی همه اینا سگ خور، اصلا مهم نیست و میتونست خیلی بدتر باشه. اصولا هم خیلی باهاش بدرفتاری کردم. دو سال پیش خریدمش، ولی چون معمولا کامپیوترم رو خاموش نمیکنم تو این دو سال به طور مداوم روشن بود!

خوشبختانه مشکل هم نسبتا به راحتی حل شد (البته ته دلم بدم نمیومد به کلی داغون میشد تا بهانه ای پیدا میکردم برای خریدن یه کامپیوتر جدید، از این شاتل ها خیلی خوشم میاد)، و امروز بردمش یه جا و مشکل هم از همون هارد بود و یه هارد نو گرفتم و الان راه افتاده. حالا من موندم با یک هارد خالی؛ فقط مونده بدبختی پیدا کردن و نصب کردن دوباره ی اوووووون همه برنامه هایی که روش بود، و خیلی هاشون رو خودم ندارم.

ولی اینم مهم نیست، بالاخره همه شون رو میشه پیدا کرد دوباره.

اصولا ولی اگه همچین اتفاقی دو سه سال پیش برام پیش اومده بود خیلی ناراحت میشدم. اصولا مشکل های کامپیوتری شدیدا من رو عصبی و ناراحت میکرد. خلاصه از این detachment جدیدی که الان نسبت به کامپیوترم و data های روش دارم کلی احساس خوشحالی میکنم و میدونم که اگه backup هم نگرفته بودم بازم خیلی ناراحت نمیشدم.