بوروکراسی ایرانی و باقی قضایا

امروز صبح رفته بودیم با برادر و پدربزرگ برای گرفتن کارت ملی. ادارات واقعا شاهکار هستند تو ایران. همه از کارمندان بدخلق و بی ادب ادارات مینالند، ولی من بهشون حق میدم هر چقدر هم بداخلاق باشند. انقدر که آدم های نفهم و حیوان اینجا زیاد هست هر کسی به جای اون کارمندا باشه و صبح تا شب مجبور باشه با اینها سر و کار داشته باشه بهتر از این نمیشه. خود اونها هم معمولا رفتارشون با آدم های مختلف متفاوته.

سر و کله زدن مردم هم شاهکاره. همه انتظار دارن کارشون به خوبی و راحتی و به سرعت راه بیافته، و به محض اینکه مشکلی تو پرونده شون به وجود میاد - که همه جای دنیا چیز عادی ای هستش - شروع میکنند به داد و فریاد. خلاصه خیلی بامزه است.

هفته ی پیش شمال بودیم و با سوختگی شدید برگشتم تهران. همیشه روز آخر میرم دریا داغون میشم برمیگردم بعد تا یه هفته نمیتونم بخوابم از درد سوختگی.

کلا ایندفعه خیلی دارم تنبلی میکنم و تقریبا هیچ جا نرفتم هنوز، به جز همون یه شمال و دید و بازدید از دوستها. عکس هم تقریبا کم گرفتم.

راستی آخرین داستان مصور (کمیک) آقای کا، مال مانا نیستانی رو گرفتم. رسما دنیای twisted و شومی داره این کتاب، ولی کمدی اش بعضی جاها خیلی عالیه. کلا کار خوبیه و خوشحالم از اینکه ادامه پیدا کرده. کتاب دیگه نخریدم، تن تن هام رو هم که دارم با خودم میارم و خودشون شونصد کیلو وزن دارن. راستی اون فراخوان تن تن کماکان پاپرجاست، و من تا سری یونیورسالم رو کامل نکنم ول کن نیستم.

یه چیز دیگه اینکه آدم خیلی راحت میتونه ایران باشه ولی از همه جا و همه چیز بیخبر باشه. یعنی بستگی داره کجا هستی و با کیا رفت و آمد میکنی، ولی اینکه مثلا مقیمای خارج احساس میکنند چون ایران زندگی نمیکنند از مسایل و شرایط و اخبار ایران دور هستند لزوما درست نیست.

من خودم اونجا که بودم خیلی بیشتر در جریان اخبار (ایران و جهان) بودم، ولی اینجا فوق اش به روزی یکی دو دقیقه روزنامه ی بابابزرگ رو ورق زدن ختم میشه، و تقریبا همه ی کسایی که میبینم از این هم بیتفاوت تر هستند و خودشون هم بدون خجالت کشیدن این مساله رو میگن. به هر حال، حالا این از این تا بعد.