پراکنده ی زیبا

با اینکه خیلی چیزا هست که از این مسافرت ها بنویسم باز هم اصلا حوصله ی نوشتن رو ندارم.
فتوبلاگ ولی کماکان و مداوم به روز میشه. انقدر از ایران عکس دارم که تا چند وقت خوراک اش فراهمه. متاسفانه با اینترنت داغون ایران فتوبلاگ، گرامافون و دفترنقاشی من عملا قابل دسترسی نیستند. یعنی خودم هم اگه بودم حاضر نبودم برای هر عکس یک-دو دقیقه منتظر بمونم حالا آیا خوشم بیاد آیا خوشم نیاد. این خیلی داغونه چون به نظر خودم بهترین قسمت های این خراب شده همین سه تا هستند. خلاصه خاک بر سر اینترنت داغون ایران. دی اس ال هم که معلوم نیست چند صد سال دیگه و با چه کیفیتی قراره بیاد. ایران که بودم تبلیغ هاش بود و مثینکه تو شهرک اومده. ولی مثینکه فقط یک کم سریعتر از دایل آپ هستش.

به هر حال، این از این. الان هم حوصله ندارم. غذای tempus خیلی خوشمزه بود ولی خیلی زیاد بود و دارم میترکم.

راستی یه چیزی که یادم اومد میخواستم بنویسم. طرز فکر آدم های ایران یک دنیا با ایرانی های خارج از کشور فرق میکنه. تو ایران تمام کسایی که من دیدم کاملا بیخیال و بی تفاوت، مشغول زندگی خودشون هستند و اصلا چیزهایی که برای ایرانی های اینجا مهمه براشون مهم نیست. مثلا همین مساله ی گنجی واقعا زیاد کسی نه زیاد درباره اش میشنوه نه صحبت میکنه نه اهمیت میده، یا اکثر مسایل سیاسی دیگه. یا مثلا مسئله ی هسته ای و این چیزا. من اوایل درباره ی انتخابات خیلی با دوستا و مردم بحث میکردم. ولی کم کم بی تفاوتی به من هم سرایت کرده فکر کنم. یعنی واقعا شاید دلیلی نداشته باشه همه درباره ی همه ی این مسایل جوش بزنند. اصولا جوش زدن اصلا سالم نیست، و جذاب هم نیست.
البته هنوز با بیفتاوتی محض مخالف هستم و به نظرم بالاخره آدم باید یه آگاهی و awareness کلی درباره ی مسایل گوناگون کشورش داشته باشه. البته میتونه هم نداشته باشه اصولا. موردی نداره یعنی در هر صورت.

مگر اینکه طرف بیریخت باشه.