از همه جا

میدونم خیلی کم مینویسم و دو سه نفر نسبتا ناراضی هستند از این موضوع. ولی وقتی چیز جالبی برای نوشتن ندارم ترجیح میدم الکی چیزی ننویسم. نه اینکه هر چیزی که مینویسم هم جالب باشه. ولی به هر حال.
به روز شده با عکس های ورزشکاران ایران در المپیک

هوای تورنتو دوباره یه خورده سرد شده. ماه ژانویه واقعا عالی بود و مثل بهار بود. در واقعا ژانویه ی امسال گرم ترین ژانویه ی ثبت شده در تورنتو بود، و یه چیزی حدود بیست و پنج روز هوای بالای صفر داشتیم. در همین حال ونکوور هم رکورد زد و به مدت بیش از شصت روز مداوم بارانی بود. یا به طور دقیق تر، برای بیش از شصت روز مداوم هیچ بیست و چهار ساعتی بدون باران نداشتند که این یه رکورد بود. این هم گزارش جدید از قاط زدن وضعیت هوای زمین.

ولی این فقط هوای زمین نیست که قاط زده. میدو، مهاجم تیم فوتبال مصر هم بعد از اینکه تو بازی نیمه نهایی جام ملت های افریقا تعویض شد به شدت قاط زد و شروع به دعوا با مربی کرد. جالب اینجاست که جایگزین اون تنها دقایقی بعد از ورود به زمین گل پیروزی رو وارد دروازه کرد.
امروز هم بازی نهایی بین مصر و ساحل عاج برگزار شد، که به برکت تکنولوژی تونستیم به طور مستقیم از سر کار بازی رو تماشا کنیم. به قول همکار کروات ام، این آخر تکنولوژی هست که تو کانادا از سر کار بشینی بازی نهایی جام ملت های آفریقا رو از روی اینترنت و به طور مستقیم و اون هم از یک کانال چینی تماشا کنی.

و میرسیم به معجزه ی pplive. یه موقعی بود که وقتی وبسایت هایی پیدا میکردی که تلویزیون مستقیم رو با پهنای باند بالا نشون میدادند میترسیدی که آدرس بدی به ملت. چون کافی بود تعداد بینندگان زیاد شه و load سرور رو ببره بالا، اونوقت دیگه هیچکی نمیتونست با آرامش و خیال راحت بازی رو ببینه. ولی خوبی pplive اینه که هر چه تعداد تماشاچی ها بیشتر بشه کیفیت و سرعت نمایش هم بهتر میشه! در واقع یه جورایی مثل بیت تورنت کار میکنه که خود کاربر ها به عنوان فرستنده هم کار میکنند. خلاصه واقعا ما رو نجات داده و با اینکه اکثر کانالهایی که داره چینی هست (اصلا این رو چینی ها درست کرده اند) ولی کمتر بازی مهم فوتبالی هست که پخش نکنند. فقط تحمل کردن گزارشگرهای چینی ممکنه یک کم مشکل باشه که دیگه نمیشه هم خدا رو داشت هم خرما. خلاصه اگه اینترنت پرسرعت دارید و فوتبال هم دوست دارید توصیه میکنم برنامه ی pplive رو حتما امتحان کنید.

صحبت از فوتبال شد و میرسیم به دودلی من درباره رفتن یا نرفتن به جام جهانی. از بعد از جام جهانی 98، همه اش به خودم میگفتم که دفعه ی بعد که ایران بره جام جهانی هر جا باشه من هم میرم. سر حرفم هم بود و حتی قبل از اینکه ایران به جام جهانی برسه بلیط بازی ها رو خریده بودم. ولی متاسفانه برای هتل یک کم دیر اقدام کردم و الان که نگاه میکنم همه ی هتل های معقول پر هست و فقط اونهایی که شدیدا گرون هستند باقی مونده. و اگه قرار باشه دو هفته تو اونها بمونم چندین هزار دلار فقط پول هتل میشه. به غیر از اون دردسرش هم هست، مخصوصا رفتن از این شهر به اون شهر. خلاصه اینکه احتمال اینکه بی خیال اش بشم و نرم بیشتر از اینه که برم. برادرم هم پشیمون شد و بلیط اش رو گذاشتیم رو ای بی برای فروش (اگه دنبال بلیط هستید بجنبید).

المپیک زمستانی هم که شروع شده. متاسفانه موقعی که مراسم افتتاحیه پخش میشد سر کار بودم. اصولا از ورزش های زمستانی خیلی خوشم میاد. بیشتر اش هم برمیگرده به المپیک لیلهمر در نروژ 94. اون موقع یادمه همه ی بازی ها رو به مدت دو هفته تماشا میکردیم و مراسم افتتاحیه و اختتامیه هم خیلی عالی بودند. کلا دو هفته ی خیلی خوبی بود. سعی میکنم این بازی ها رو هم تا اونجا که میشه نگاه کنم. ایران هم شرکت کرده و لیست ورزشکارای ایرانی رو میتونید ببینید. براشون آرزوی موفقیت میکنم.

راستی این هم عکس های ورزش کارهای ایرانی که دارند با ورزشکار های آمریکایی در دهکده ی المپیک دست میدهند (دمشون گرم). اون آقایی که داره با خانوم های هاکی باز آمریکایی دست میده شمشکی، پرچمدار ایران است. اون دستهایی هم که دارند از تیم ایران عکس میگیرند همون خانوم های هاکی باز هستند. عکس های بیشتر در getty-images.