پیش میاد

بدون شک امروز اصلا روز خوبی برای ایرونی بودن نبود. باخت نسبتا غیرآبرومندانه مقابل مکزیک با بازی دردناک نیمه دوم نتیجه ای نیست که آرزوش رو داشتیم. دو سه هفته پیش خواب بازی ایران و مکزیک رو دیدم، قبل از اینکه خوابهای تز و فرمولهای الکترومغناتیس شروع بشن. نتیجه ای که تو خواب دیدم یادم نیست ولی یادمه خیلی مفتضحانه باختیم و وقتی صبح از خواب پریدم دقیقا همون احساسی رو داشتم که بعد از بازی امروز داشتم. از دو سه روز پیش هم که دوستم نظرم رو درباره بازی میپرسید، چندین بار بهش گفتم که مطمئنم با اشتباه فردی میرزاپور یا نصرتی راحت گل میخوریم. وقتی تو بازی های دوستانه از این اشتباه ها میکنند چرا فکر میکنیم تو بازی به این سنگینی بدون اشتباه ظاهر میشن. بعد از بازی دوستم که قرار بود با هم بریم آلمان از دبی زنگ زد که تسلیت بگه و در ضمن یادآور بشه که اگه الان آلمان بودیم چقدر بدتر بود، مخصوصا بعد از اون همه خرج برای رفتن.

به هر حال حالا که باختیم، و تکلیف از دو راه خارج نیست. یا کاملا نا امید بشیم و حمله کنیم به مربی و بازیکن های پر اشتباه، یا یه هفته دیگه هم صبر کنیم و منتظر معجزه باشیم. بازی ایران همیشه غیر منتظره است (یا به طور غیر منتظره ای خوب بازی میکنند یا بد، مثل امروز) پس هر اتفاقی تو بازی های بعدی میتونه بیافته.

از حاشیه های بازی چیزی که خیلی عجیب بود نشون ندادن هیچکدوم از طرفدارای ایران توسط تلویزیون آلمان بود. فقط قبل از اینکه بازی شروع شه چند تصویر نشون دادن، و نزدیک های آخر بازی هم تصویر یه آقای چاق ایرانی که ظاهرا خوابش برده بود. حتی وقتی ایران گل زد من که یادم نمیاد طرفدارای ایران رو نشون داده باشن. نمیدونم آیا این به خاطر سفارش تلویزیون ایران بوده یه نه، ولی کلا خیلی ضایع بود.

چند تا از دوستای دیگه ام هم که در آلمان هستند میگن که اصلا تعداد طرفدارهای ایرانی زیاد نیست. چیزی که برای من خیلی عجیبه، مخصوصا با توجه به تعداد زیاد ایرانی ها در آلمان و همچنین طرفداری خوبی که در فرانسه 98 از ایران شد.