داستان راستان

از همه کسای که به اون سیمرغ را‌ٔی دادن خیلی خیلی متشکرم. خوشبختانه رأیگیری قبل از اینکه به خون و خونریزی کشیده بشه تموم شد.
اتفاقی که افتاد این بود که بعد از چهار پنج روز کلی کامنت مثبت برای طرح نوشته شده بود که اکثرا مال ایرانی هایی بودند که طرح رو در این سایت یا جاهای دیگه دیده بودند و خوششون اومده بود و اکانت درست کرده بودند تا رأی بدن. کاربرهای قدیمی تر اون سایت (که اکثرا آمریکایی هستند) ظاهرا با این قضیه حال نکردن و با تهمت زدن اینکه کامنت ها قلابی هستند سعی کردن جو منفی بوجود بیارن. خوشبختانه قبل از اینکه درگیری لفظی زیادی بین کامنتگذاران ایرانی و عقده ای های امریکایی پیش بیاد مهلت رأی گیری تمام شد..

درمورد نتیجه رأی گیری هم باید بگم که در پایان این طرح با ۲۳۵۲ رأی نمره ۲.۵۳ از ۵ آورد به اضافه ۱۲۶ کامنت اکثرا مثبت. با اینکه نمره بالایی هست ولی بالاترین نمره نیست و طرح های دیگه ای هم هست که نمره بهتری آوردند. به هر حال مسؤول های این سایت با نگاه کردن به نتیجه رأی گیری، کامنت ها، و تعداد کسایی که ابراز تمایل به خرید اون طرح کرده اند هر دو هفته یک بار چند طرح رو برای چاپ انتخاب میکنند و باید صبر کنم تا ببینم آیا این طرح انتخاب خواهد شد یا نه. با توجه به اینکه سایت توسط امریکایی ها اداره میشه فکر کنم احتمال انتخاب شدنش کم باشه. به هر حال باز هم از همه کسایی که رأی دادن و از همه وبسایت ها و وبلاگهایی که در پخش کردن خبر کمک کردن واقعا ممنون هستم. حتی از اون ایرانی که زحمت درست کردن اکانت رو به خودش داد تا فقط بیاد به این نمره صفر بده و وسط سیاه بازی های غیر ایرانی ها کامنت بذاره که « من ایرانی هستم و از این طرح متنفرم»

* * *
یکی از چیزهایی که ناراحت کننده هست عدم وجود و مشارکت طراح های ایرانی در سایت ها و گروه های هنری اینترنتی هست. در دو سه سایت نسبتا معروف هنری که من معمولا سر میزنم هیچوقت کاری از طراح ها یا نقاش های ایرانی ندیدم در حالی که از همه جای دنیا آدم های مختلف کارهای خودشون رو نشون میدن.

به نظر من هنر ایرانی قابلیت های خیلی زیادی داره برای اینکه ازش در کارهای مختلف استفاده بشه. هر دوره تاریخی ایران رو که نگاه کنیم کلی طرح ها و موتیف های مخصوص خودش رو داره که هر کدومش میتونه الهام دهنده طرح های نو و امروزی باشه و از همه اونها میشه استفاده کرد تا سبک ایرانی رو بین خارجی ها هم جا انداخت. همونطور که ژاپنی ها این کار رو کرده اند و امروز خیلی از طرح ها و سبک های ژاپنی بین طراح های همه دنیا مرسوم و عادی هست و کلی طراح ها و تصویر سازهای غیر ژاپنی هستند که در اون سبک کار میکنند.

مشکل اینجاست که باید حرکتی ایجاد بشه توسط طراح ها و هنرمندهای ایرانی که در ایران تعدادشون هم خیلی زیاده و بین آنها هنرمند های واقعا عالی هم وجود داره. مشکل، عدم مشارکت گسترده اونها مخصوصا در عرصه اینترنت هست. خیلی هاشون هنوز یه وبسایت درست و حسابی هم ندارند که کارهای خودشون رو نشون بدن. یه جای مرجع هم نیست که همه هنرمندهای ایرانی رو بتونه پوشش بده و کمک کنه که کارهاشون رو در جاهای دیگه هم به نمایش بذارند. اگر هم هست سایتی مثل کارگاه هست که با وجود اینکه کار و مطلب زیاد داره ولی اصلا user-friendly نیست.

میدونم که یکی از بزرگترین موانع نبود و کمبود اینترنت پرسرعت در ایران هست. مسلمه وقتی برای یه ایمیل چک کردن کلی باید عذاب بکشی دیگه حوصله آپلود کردن فایلهای حجیم هنری ات رو هم نداری، یا اگر هم داشته باشی هیچ معلوم نیست که بعد نیم ساعت درست وقتی که آپلود داشت تموم میشد اینترنت ات قطع نشه! به نظرم خبر جدید در مورد محدودیت های اینترنت پرسرعت در ایران (که تازه داشت کم کم شروع به کار میکرد) خیلی خیلی مهمه و اگر واقعی باشه یکی از بزرگترین پسرفتهای اخیره و تعجب میکنم که خیلی درباره اش صحبت نمیشه.

به هر حال، اگه بخوام به غر زدن ادامه بدم احتمالا این مطلب تمومی نداره. ولی اگه کسی حاضره سایتی درست کنه که حضور اینترنتی هنرمندهای ایرانی سر و سامان بده من حاضرم هر طور بتونم کمک کنم. حتی حاضرم کمک کنم که خود سایت کارگاه رو بهتر و آسون تر کنیم.