تبلیغ خیلی باحال سیتروئن. تقریبا 4.5 مگابایت. اگه طرفدار transformers هستید حتما نگاه کنید.
اپرا - پنجره
دیشب به یک سری از دوستا رفتیم اپرای Requiem موزارت رو دیدیم. خیلی لذت بردم و کمی ناراحت شدم که چرا از پارسال که اینجا هستم کنسرت های موسیقی کلاسیک رو بیشتر از این نرفتم. یک سیستمی هست اینجا برای دانشجو ها که میتونند بلیط های کنسرت های کلاسیک رو با قیمت خیلی ارزون بخرند. به هر حال، از این به بعد حتما بیشتر خواهم رفت.
یه نکته که برام خیلی جالب بود این بود که مضمون اپرا خفن مذهبی بود (البته احتمالا واضحه چون اصولا requiem یک نوع مرثیه هست. شعرش رو که میخوندی (ترجمه اش رو یعنی) رسما احساس میکردی داری قرآن میخونی. درباره ی روز قیامت و محشور شدن و رسیدن به حساب اعمال و این چیز ها، رسما عین قرآن. در عین حالی که از اون همه عظمت و این هارمونی عجیب و غریب بینهایت لذت میبردم با خودم داشتم فکر میکردم که ما یه جورایی چقدر بدبختیم. آهنگ های مذهبی ما یعنی یک آدم نه لزوما خوش صدا میشینه اون وسط ناله میکنه و روضه میخونه و بقیه میزنن تو سر و کله ی خودشون و گریه میکنند. خداییش تفاوت چقدر میتونه فاحش باشه. پس تمدن و آدم بودن چیه؟ غول که نیست، همین چیز هاست دیگه.
یا مثلا اینکه ما اصلا درباره ی موسیقی مون چی میدونیم؟ کسی میدونه 100 سال پیش یا 200 سال پیش تو ایران چه نوع موسیقی ای میزدند؟ یا چه آهنگ هایی میزدند؟ اصلا هیچ جایی ثبت شده؟ چرا حتی یکی موزیسین نبوده که نت بنویسه یا هر سیستم دیگه ای که بتونند موسیقی اون زمان رو ثبت کنند. نتیجه اینه که ما واقعا هیچ تصوری از موسیقی قدیم خودمون نداریم و این به نظر من خیلی ضایع است. در حالی که اروپایی ها 200 سال که هیچ، از 500-600 سال پیش به اینور دقیقا موسیقی هر دوره رو ثبت کردند و الان میدونند که موسیقی فلان دوره چی بوده.(بخش تاریخ موسیقی این وبسایت اگر چه کامل نشده ولی بد نیست. این یکی هم بد نیست.) یعنی یه قسمت مهمی از فرهنگمون وجود نداره یا ناپدید شده. خداییش یه جورایی زیادی خودمون رو تحویل میگیریم به نظر من. از ایرانی بودنم نه شرمگین هستم و نه ناراحت، به خیلی از چیزهامون هم افتخار میکنم، ولی در عین حال میبینم و قبول میکنم که تو بعضی از چیز های دیگه هم خیلی عقب مونده هستیم. بدبختی اینه که اصلا هم نمیخواهیم قبول کنیم. "هنر نزد ایرانیان است و بس" !! جمله ای خودخواهانه تر و مسخره تر از این نشنیدم من تا حالا.
* * *
بالاخره روزنامه مون، the Window بعد از تاخیر و مشکلات و درگیری های مسخره ای که بین سردبیر ها و مدیر ها پیش اومده بود چاپ شد. متاسفانه تیراژمون به اندازه ی خیلی از روزنامه های دیگه ی دانشگاه نیست و پیدا کردنش شاید یه خورده مشکل باشه ولی تقریبا از هر جایی تو New College و یا کتابخونه های اصلی مثل Robarts میتونید بردارید اش. photo essay من هم از عکس های دانشگاه تو دو صفحه ی وسطش چاپ شده و بد از آب در نیومده. البته از لی آت صفحه خیلی راضی نیستم و زیرنویس عکس ها رو به طرز مسخره ای گنده چاپ کردند و انتخاب زیرنویس هاشون هم طوری بوده که تو یکی صفحه سه تا از زیر نویس ها با کلمه ی I like یا I love شروع میشه و رسما هر کی ببینه میگه یارو ESL ای هستش!!
* * *
یکی از کسایی که همراه من یکی از دروس دانشگاه رو TA میکرد پریشب فوت کرد. دانشجو بود. هنوز هم مطمئن نیستم کدوم بود چون کلاس خیلی بزرگیه و حدود 20 نفر TA هستیم. به هر حال خبر بدی بود. خدا بیامرزتش.
ای بابا، تازه فهمیدم کدوم بود، یکی از TA های آزمایشگاه خودم بود اتفاقا و خیلی پسر خوبی بود. بیچاره. یه جورایی باور کردنش سخته، همین جمعه آخرین بار دیدمش.
Ney Labak o Santoor o Kamanche. Naghashiyaye Kamalolmolk ro ke negah koni az in no aalaate moosighi dar darbaare oon moghe boode. Gheyr az darbaar ham ke baghiye aadam be hesaab nemyoomadan ke kasi sabte cheezishoon ro bekone
حالا تو مطمئنی ثبت نمی شده یا اطلاع نداری؟ بعید می‌دونم این‌طور باشه، رشته‌ی من نیست ولی.
اگه اشتباه نکنم این دستگاه های موسقی ایرانی کلی از عمرشون میگذره و حتی خیلی هاشون به پیش از حمله اعراب برمیگرده - درست میگی که به صورت نت نوشته نشدند ولی سینه به سینه تا به امروز یه جوری خودش رو کشونده - این رو چندی پیش اون آقای استاد گارمون - آکاردیون تو تلویزیون که فکر کنم اسمش استاد رحمان باشه میگفت - به هر حال من نمیگم ما آخرشیم ولی وضع موسیقی سنتی ایرانی بد نیست
نینوای علیزاده، جدیده ولی خوب می ارزه، نه؟