مدرسه ی ایرانی

چند وقته میخوام درباره ی مدرسه ای که میرفتم بنویسم. وسط کلاس چهارم که از ایران رفتیم به امارات. اونجا من و برادرم تصمیم گرفتیم مدرسه ی ایرانی بریم. البته بعد از دیدن مدرسه راستش رو بخواهید رغبت چندانی هم نداشتیم، ولی رفتن به مدرسه ی خارجی هم برای یه بچه ی کلاس چهارمی مثل من خیلی ترسناک بود.

در امارات چندین مدرسه ی ایرانی وجود داره. سیستشمون هم خیلی جالبه. کاملا تحت پوشش وزارت آموزش و پرورش ایرانه. همه ی معلمین و مسئولین مدرسه بدون استثناء، حتی مدیر، هر دو سال (یا اواخر سه سال) یک بار عوض میشدند و معلم های جدید از ایران به جای آنها میامدند. در واقع سیستمی بود که آموزش و پرورش راه انداخته بود که توسط اون معلم های ایران شانس کار کردن در خارج ایران (و گرفتن حقوق دلاری) رو داشته باشند.

معمولا معلم هایی که می آمدند هم باید امتحانات زیادی رو رد میکردند و از صافی های زیادی رد میشدند تا به خارج اعزام بشوند. معمولا هم کسایی که میامدند دو دسته بودند: آنهایی که چیزی بارشون نبود و با پارتی اومده بودند و اونهایی که واقعا کارشون درست بود و معلمان خیلی خوبی بودند.

هر دو دسته، ولی، چون فقط دو سال آنجا بودند و طبیعتا میخواستند از حقوق ارزی که میگیرند حد اکثر استفاده را بکنند، معمولا در مدت اقامت دو ساله در امارات از هر گونه خرج اضافی خود داری میکردند و خودشان و خانواده هایشان واقعا در بدترین شرایط زندگی میکردند، تا هر چه بیشتر پولشان را جمع کنند. داخل مدرسه (حد اقل مدرسه ی ما در ابوظبی) هم یک مجموعه ی مسکونی خیلی فکسنی و اسف ناک بود که معلمان همانجا زندگی میکردند و فکر میکنم اجاره هم نمیدادند (یا خیلی کم میدادند(.
از نظر قوانین مدرسه هم کاملا عین ایران. بیشتر معلم ها و مدیر شدیدا حزب اللهی بودند. موی بلند و شلوار جین و این چیزا هم ممنوع بود. مثل ایران دیگه.

یه چیز دیگه اینکه به جز من و برادرم، تقریبا هیچ تهرانی دیگری در مدرسه نبود. آن موقع امارات خیلی خلوت تر از الان هم بود و ایرانی ها زیاد نبودند. بقیه ی دانش آموز ها همگی (بدون استثناء) از روستا های دور افتاده ی جنوب کشور بودند. جاهایی که اسمشون رو هم نشنیده بودیم. معمولا خانواده هایشان هم بازاری بودند و نسبتا فقیر، یا اگر هم فقیر نبودند طرز زندگی شان بسیار سنتی بود، مثلا کمتر کسی در خانه اش مبل یا صندلی داشت.

به هر حال، من و برادرم از ناف شهرک غرب افتاده بودیم وسط همچین محیطی. فقط تهرانی بودن ما کافی بود که همه از ما بدشان بیاید، حالا درس خوان بودن ما را هم به ان اضافه کنید و دیگه میشد نورعلی نور.
بقیه ی بچه ها هم به طرز کاملا شگفت آوری درس نخوان بودند!!! یعنی چیز عجیبی بود. خود معلم ها هم باورشان نمیشد بعضی مواقع. مثلا فاصله ی بین نفر دوم کلاس با من، در طی هفت سالی که آنجا بودم همواره چیزی نزدیک 7-10 نمره بود (از بیست)!!!

خلاصه خیلی طول کشید تا اینکه با بقیه ی بچه ها کمی صمیمی و دوست بشوم. فقط سالهای آخر دیگر فکر کنم خودشان عادت کرده بودند و میدونستند که اوضاع همینه که هست، و دیگه با بیشترشان رابطه ی خوبی داشتم. در ضمن به هر حال تعداد کم بود و از هر کلاس، یکی بیشتر نبود. در نتیجه هر سال با همان بچه های سال قبل دوباره همکلاسی بودیم (البته منهای آنهایی که رفوزه شده بودند، سال آخر دیگه مثلا از 30 نفر اولیه فقط 10-12 نفر باقی مانده بودیم!!!).

این وسط جالب ترین چیز رفتار بعضی از معلم ها و مخصوصا آخرین مدیر با ما بود. معلم هایی که شدیدا حزب اللهی بودند هم از ما خیلی بدشان میامد. نمیتواستند تحمل کنند دیدن اینکه دو نفر آدم تر و تمیز و متفاوت با خودشان، که مغزشویی های آنها درشان اثری نداشته موفق ترین دانش آموزان مدرسه هستند. مخصوصا وقتی با بچه های خودشان مقایسه میکردند.

آخرین مدیر دخترش همسن من بود و مثلا رقیب من. یادمه هر سال در مسابقات علمی که سراسری انجام میشد دخترش همیشه یک رتبه پایین تر از من بود و از این بابت به شدت عصبانی بود. یادمه به چند نفر از معدود تهرانی های دیگه که ماموریتی بودند و دوست من بودند گفته بود که با پندار نگردید و کلی از من و اینکه آنها را از راه راست به در خواهم کرد برایشان گفته بود. یا مثلا معلم های عوضی ورزش که هر ثلث نمره ی کامل به من نمیدادند، چون تنها حربه ای بود که میتوانستند از آن استفاده کنند تا معدل من 20 نشه. تعداد ثلث هایی که همه ی نمره هام 20 بود و مثلا ورزش یکدفعه 16 باور نکردنیه. یا مثلا معلم بی شعور و عقده ای مثلثات، که بعد از اینکه برادرم رتبه ی 18 کنکور رو آورد به جای اینکه خوشحال باشه شاگردش انقدر موفق شده (فکر نکنم تو عمرش یارو هیچ شاگردی اینطوری داشته ) رفته بود باز اینور آنور کلی از من و برادیم بیخودی بد گفته بود و عقده و حسادت رو تو چشماش میشد دید.

در میان چنین آدم های بی شعوری، چند تا معلم خیلی خیلی خیلی خوب هم آمدند. اسم های بیشترشان را یادم رفته ولی خودشان و درس دادنشان را هیچوقت یادم نمیرود.

در ضمن من نظام قدیم بودم. رسما آخرین بازمانده ها از نظام قدیم بودیم، چون سالی که ما وارد دبیرستان شدیم سالی بود که دیگر همه ی مدرسه ها در ایران نظام جدید شده بودند، ولی در امارات به دلیل کمبود معلم هنوز نظام قدیم بود، که آنجا هم از سال بعدش نظام جدید شد.

تا سال سوم دبیرستان آنجا بودم و سال آخر را در کانادا تمام کردم که آن داستانی دیگر است و مطلبی دیگر میخواهد. ولی در کل، برادم ونداد هم همیشه میگوید، رفتن به مدرسه ی ایرانی اتفاق خیلی خوبی برای ما بود. هر چند اصلا خوش نگذشت و دوست های زیادی هم از آن دوران نداریم، ولی همینکه من الان دارم اینجا فارسی مینویسم را مدیون همان مدرسه هستم. یا باز به قول برادرم، همان روابط محترمانه ی بین دانش آموز و معلم، و اینکه مثلا معلم ها هم دانش آموزان را "آقای فلانی" صدا میزدند، تاثیر زیادی در رفتار اجتماعی و شعور آدم میگذاره. و به خصوص من که اینجا هم مدرسه رفته ام این تفاوت ها را بیشتر درک میکنم و کلا از رفتن به آن مدرسه ی کذایی اصلا پیشمان نیستم.