بازگشت

بدترین اش همون اولیه که میرسی خونه. خوب حالا چی؟ چی کار کنی؟ حوصله ی باز کردن چمدون ها رو که اصلا نداری. حوصله ی حموم کردن یا خوابیدن رو هم نداری. اصلا مهم نیست چه کار کنی، مساله اینجاست که هر کاری بکنی به هر حال ناخوشاینده. بیست روزه که یک لحظه اش رو هم تنها نبودی و همه اش بهت خوش گذشته، یا با خانواده ی مهربان ات بودی یا با دوستات. حالا باید برگردی به روزمرگی، و حتی چیزی بدتر از آن.

* * *
پرواز پاریس-تورنتویی که قبل از پرواز من راه افتاد موقع فرود تو تورنتو دچار سانحه شد و آتش گرفت. اول اول که میخواستم بلیط بگیرم قرار بود با اون پرواز بیام و در نتیجه یک سری از دوستام اینجا فکر کرده بودند من تو اون هواپیما هستم و ظاهرا خیلی ناراحت شده بودند. از همینجا از همه ی آنها پوزش میخوام و تشکر میکنم (نمیدونم این جور مواقع چی کار باید بکنی؟). در ضمن تمامی سرنشینان پرواز قبل از من هم به طرز معجزه آسایی نجات پیدا کردند و هیچکس آسیب ندید.

* * *
ایران خوش گذشت؛ همون سیستم همیشگی: هفته ی اول مدام قسم میخوری این دفعه آخرین باره که میای ایران، از بس که از شلوغی و بی فرهنگی به ستوه میای. ولی بعد از اینکه بهشون کمی عادت میکنی، دیگه فقط محبت های خانواده و مسافرت ها و رفت و آمد با دوستا و اوقات خوش هست که به چشم میاد، طوری که آخرش همه اش میخوای چند روز اضافه بمونی، و چند روز دیگه، و چند روز دیگه.

* * *
زمانه ای شده. تو فرودگاه و هواپیما هر کاری میخواستم بکنم میترسیدم. با اینکه از شارل دوگل متنفرم از ترمینال جدیداش عکس های عالی میشه گرفت. ولی میترسیدم. فکر کن تازه از ایران اومده باشی و مشغول عکس برداری از شارل دو گل، چند ساعت بعد از اینکه هواپیمای ایرفرنس تو تورنتو دچار سانحه شده!
یا میخواستم کتاب "سلاخ خانه ی شماره 5" که دوستم بهم داده رو بخونم. حالا فکر کن جلد کتاب یه پرچم آمریکاست که به جای ستاره ها از سواستیکای نازی ها استفاده شده و روی آن هم عکس آدمیه که به دار آویخته شده. فکر کن بغل دستی ات ببینه داری همچین کتابی میخونی، اونم به فارسی. فرق فارسی و عربی رو هم که اینا نمیفهمن (بفهمن هم فکر نکنم براشون هیچ فرقی داشته باشه)، دیگه رسما فکر میکنه داری دستورالعمل جیبی جهاد بن لادن رو میخونی؛ اون رو هم گذاشتم کنار.
اومدم یه چیزی بنویسم رو کاغذ برای وبلاگم (کاری که هیچوقت نکردم)، بعد از اینکه نگاه های چپ چپ بغل دستی ام رو دیدم فهمیدم اونم مورد داره. فکر کنم تند و تند به فارسی رو کاغذ مطلب بنویسی، یارو رسما فکر میکنه داری وصیت نامه ی قبل از عملیات انتحاری ات رو مرقوم میکنی.

خلاصه خیلی بد بود. در ضمن لعنت بر شارل دوگل با اون صندلی های دسته دار کثیف اش که به هیچ وجه نمیتونی دراز بکشی روشون.

* * *
عکس های خیلی خوبی از ایران گرفتم. هفته ی آخر به صورت ضربتی یه مسافرت دوروزه ی اصفهان رفتم با دوتا از دوستا که عالی بود. عکس هاش رو از فردا میذارم تو فتوبلاگ، البته باید اول مساله ی کمبود فضام رو حل کنم. حوصله - و وقت - انتقال به هوست جدید رو ندارم، و هزینه ی خریدن فضای اضافه از هوستی که دارم هم به طور نامعقولی بالاست. حالا یه کاریش میکنم.

* * *
دیگه همین. بهتره برم شروع کنم به عادت کردن به اینجا.