پرسپولیس-بایرن: بازی یا نمایش؟

این بار هم مثل همیشه صبح ساعت 6:30 بیدار شدم تا بازی رو ببینم. اولین بار هم نبود که از این کار پشیمان میشدم، ولی پشیمانی به خاطر کیفیت بد بازی نبود. برعکس، اتفاقا بازی نسبتا خوبی بود و پرسپولیس در مقابل بایرنی که خیلی خسته به نظر میرسید (یا شاید قرار بود برسه) بد بازی نکرد.

پشیمانی به خاطر احساسی بود که بعد از بازی بهم دست داد: فهمیدن اینکه این بازی تقریبا هیچ ربطی به ورزش نداشت.

تا همین هفته ی پیش مرتب از بایرنی ها میپرسیدند که شما چرا به ایران میروید، و آیا از اینکه احتمالا از این بازی استفاده ی سیاسی خواهند کرد نگران نیستید؟ جواب آنها هم این بود که ورزش و سیاست کاملا از هم جدا هستند. جواب منطقی هم بود.

ولی بازی ای که انجام شد از همان لحظه اول سیاسی بود. شعار "استفاده صلح آمیز انرژی هسته ای حق مسلم ماست" که با انگلیسی نه چندان درست(The peaceful usage of nuclear energy is the definit claim of Iranian) به همون شکلی که نتیجه ی بازی رو صفحه نقش میبنده از اول بازی رو صفحه ظاهر میشد. این اولین باری نبود که شعار های این شکلی وسط بازی پخش میشد. ولی این دفعه یه فرق بزرگ داشت. معمولا شعار ها رو خود کانالی که داره بازی رو پخش میکنه، مثلا جام جم و کانال سه روی صفحه میفرستادند و روی فید بین المللی نبود. مثلا اگر کسی در تلویزیون عربی بازی رو تماشا میکرد اطلاعات مربوط به آمار بازی یا زمان و نتیجه رو روی صفحه میدید، ولی شعار ها را نه. این دفعه ولی شعار ها با همان سیستمی روی صفحه میومد که بقیه ی اطلاعات میاد و روی فید بین المللی هم پخش میشد. یعنی کسایی که از وبسایت بایرن یا zdf آلمان هم بازی رو تماشا میکردند اونها رو میدیدند. واقعا از این حرکت بدم اومد.

کم کم همه چی معنی دار شد، اینکه پرسپولیسی که حقوق بازیکن هاش رو نداره بده چطوری پول هنگفت بازی با بایرن رو جور کرده ... و کلی اتفاقای دیگه که سر این بازی برای اولین بار در فوتبالمون رخ داد.

فقط موضوع اینجاست که آیا بایرنی ها از اول میدونستند که به چه هدفی ازشون دعوت به عمل اومده یا نه، اون چیزی هست که ازش مطمئن نیستم. به هر حال اگر نمیدونستند هم الان دیگه کاملا روشنه، و اگر گول خورده باشند کاملا حق دارند که برای همیشه از ایران بیزار باشند.