در ایران

چند تا چیزه که میخوام درباره شون بنویسم ولی فعلا فقط میخواستم لینک بدم به این مستند بی بی سی «Rageh in Iran» که الان دارم نگاه میکنم و به نظرم ارزش دیدن اش رو داره.
یک ساعت و نیمه و چهره های مخالف تهران رو به نظرم خوب نشون میده.

یه نکته ی نه چندان مهم هست که الان فرصت بدی نیست درباره اش بنویسم و اون در مورد لهجه انگلیسی ایرانی هاست. کلا این لهجه منحصر به فرد ما یکی از خصوصیات جالبمون هست که معمولا خودمون خیلی دوست داریم مسخره اش کنیم. ولی به نظر من وقتی که انگلیسی درست صحبت میشه این لهجه نه تنها بد نیست بلکه به نظر من خیلی هم شیرین و جالبه. برای چی مثلا لهجه انگلیسی فرانسوی ها یا ایتالیایی ها برامون جالب و دوست داشتنیه ولی لهجه خودمون رو مسخره میکنیم؟ به نظرم برای اینه که بعضی از ایرانی ها علاوه بر داشتن این لهجه، انگلیسی رو کاملا بد و غلط صحبت میکنند و برای همینه که خیلی از ماها تو ذهنمون این لهجه رو با غلط صحبت کردن ارتباط میدیم و برای همین شاید به نظرمون مسخره بیاد.
مثال خیلی خوبش هم دو تا از آدم های تو این مستند هستند (علیرضا روزنامه نگار موسیقی و تا حدودی نیوشا توکلیان عکاس) که با اینکه هر دو کاملا لهجه ایرانی دارند ولی انگلیسی رو نسبتا خوب و بدون اشتباه صحبت میکنند و بنابراین به نظر من لهجه شون نه تنها آزار دهنده نیست بلکه کاملا جذاب و بامزه هم هست. در مقابل کسای دیگه ای هستند که دقیقا همون لهجه رو دارن ولی چون خیلی غلط غولوط (!!) صحبت میکنند احساس دیگه ای به آدم میدن.