یک دو سه

یکم:
وبسایت فستیوال یکی بود یکی نبود رسما آغاز به کار کرد. این فستیوال قراره ماه ژوئن امسال در تورنتو به مناسبت تیرگان برگزار بشه و بزرگترین فستیوال ایرانی از نوع خودش در دنیا خواهد بود. من، به همراه تکین آغداشلو و نیما احمدی مسوول کارهای طراحی و گرافیک این برنامه هستیم. مسوولیت من تا به حال طراحی پوستر برنامه و همچنین ساختن وبسایت بوده. البته درمورد وبسایت نیما نقش بسیار بزرگی داشته و در واقع گذاشتن محتوای صفحه ها همه کار نیماست و من در واقع زیربنا رو درست کرده ام. تکین هم طراحی تمام کارهای چاپی رو انجام داده.
اصولا مشکلات انجام کارهای گروهی ایرانی دیگه به کلیشه ای تبدیل شده که همه مون راجع بهش میدونم. خود من هم تابستان پارسال که پیشنهاد این کار رو گرفتم با کمی تردید کار رو قبول کردم. ولی از تصمیم ام کاملا خوشحالم چون واقعا تیمی که باهاشون سر و کار داشته ام (تکین و نیما) از این حرفه ای تر نمیتونستند باشند و کار کردن باهاشون خیلی راحت و لذت بخشه. به خصوص نیما که در واقع رابط بین ما و تشکیلات عریض و طویل فستیوال هم هست و باید همه رو راضی نگه داره . به هر حال، یه سری به وبسایت برنامه بزنید اگه حوصله داشتید.

دوم:
فصل سوم مجموعه Xerxes Alliance هفته پیش منتشر شد. داستان Xerxes Alliance با این فصل ادامه پیدا میکنه و طرح مربوط به این فصل هم باز از موتیف های هخامنشی الهام گرفته. برای این داستان و طرح هاش تا اونجایی که میتونستیم تحقیق کردیم و هر چی کتاب راجع به تاریخ ایران تو کتابخونه پیدا میکردیم رو گرفتیم و مطالعه کردیم.

سوم:
خیلی ممنون از کسایی که درمورد نقشه Google Maps و آوردن عبارت خلیج عربی زیر خلیج فارس روی آن برایم ایمیل زدند. واقعیت اینه که این کار تاثیرش از نشنال جئوگرافی هم بیشتره و صرفا از لحاظ آماری تعداد خیلی خیلی بیشتری آدمها اون رو میبینند.

خیلی از ماها از این قضیه ناراضی هستیم.
تعداد دیگه ای از ما هم این مساله رو خیلی جدی نمیدونیم و دغدغه های دیگه ای داریم که برامون مهم تر هستند.

من در حالی که به ماهای دومی احترام میگذارم و اونها رو درک میکنم، خودم جزو ماهای اولی هستم و این مساله رو برای خودم مهم میدونم. حالا سوال اینجاست که ایندفعه چیکار کنیم؟

واقعیت اینه که بسیاری از گروه های قومی، فرهنگی، یا سیاسی سازمانهای watchdog دارند که مرتب رسانه ها رو زیر نظر دارند و تا موردی رو ببینند که منافعشون لطمه میزنه با اون رسانه تماس میگیرند و اعتراض خودشون رو نشون میدند. مثل MANAA که این کار رو برای آسیایی های امریکایی انجام میده.

سازمان NIAC که در قضیه نشنال جئوگرافی هم نقش خیلی مثبتی داشت و با جلساتی که با اونها گذاشتند توانستند از فشار رسانه ای که ماها تونسته بودیم ایجاد کنیم بهره برداری کنند، سازمانیه که این جور مواقع باید از نفوذش استفاده کنه. خوشبختانه در این مورد هم اونها نامه ای به گوگل نوشته اند و قراره با اونها جلسه بگذراند.

بهترین کاری که ما میتونیم بکنیم تا موقعیت NIAC رو در این مورد محکم تر کنیم، فرستادن نامه و ایمیل برای گوگل و نشون دادن نارضایتی مون از این کار هست. ایرانی های زیادی هم هستند که در مناصب مختلف در گوگل کار میکنند. شاید انتظار اعتراض از آنها هم بیجا نباشه.

من در این مورد فکر دیگه ندارم، و تکرار کارهایی که قبلا کردیم هم به نظرم انتخاب مناسبی نیست و این بار اعتراض مستقیم از طریق نامه و ایمیل به نظر من راه حل عملی تری میاد. امیدوارم که NIAC هم بتونند مثل دفعه پیش تغییری ایجار کنند.

دو هفته پیش روزنامه جام جم مصاحبه ای که من پارسال با وبسایت global voices انجام داده بودم رو ترجمه و چاپ کرده بودند. من اصلا خبر نداشتم و به لطف یکی از ایمیل های خواننده های این وبلاگ نیمه-جان مطلع شدم و فایل پی دی اف مصاحبه رو پیدا کردم.

کلا این مصاحبه ، و همچنین مصاحبه وبسایت Persian Mirror همان موقع پروژه سیصد انجام شده بود و من اون موقع کوتاهی کردم و در وبلاگم از این دو وبسایت به خاطر انجام مصاحبه با من تشکر نکردم و چیزی درباره اش ننوشتم و الان بعد از یک سال ازشون تشکر میکنم!

اینور آب هفته پیش در مورد ولنتاین بود. یه دونه قبلی اش به نظرم خیلی بامزه تر بود که به طرز مشکوکی هنوز منتشر نشده و باید ببینم جریان چیه!